XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

(...), heriotzea baino okerrago -atera zitzaion, min sakon batek moztutako hitzetan.

Lagunek begi izutuekin behatu zioten.

Joanesek segitu zuen.

- Ez zekiat zer egin, ez nauk ausartzen gertatzen zaidana esatera ere.

Harrek jandako sagarra bezala diat barrutik arima -zalantzan ibili zen denbora labur batez eta gero erantsi zuen-: hain arriskutsua duk dudan sekretua, ze zuei kontatuz gero, zeuek ere izutu egingo bait zinatekete.

- Ez dik axolarik; esan ezak, horrek lasaituko bahau; inori kontatutako beldurrak ez dituk hainbesterainoko izaten -esan zuen Fernandok.

Burua belarretan ezkutaturik ari zen pentsatzen Joanes.

Fida al zitekeen?

Atertuko ote zitzaion min handi hura?

Eta haiek zer egingo zuten?...

Minutu batzuk egon zen hausnarketan:

Trantze hartan egongo balitz, zer egingo luke Fernandok?

Salatuko ote luke?

Ez.

Ezingo zuen hori egin...

Ziur al zegoen?

Bai, ziur zegoen; hil arte isilduko zen.

Isiltasuna luzea zen.

Joanesek nahasturik eta zalantzatan zuen adimena; baina Isaac-ek errepikatu zuen:

- Joanes, hire benetako lagunak gaituk.

Joanesek burua altxa eta begietara zien behatu:

- Inori esango ez diozuela zin egiten duzue?

- Zin egiten diagu -esan zuten erabakitsu eta presaka, aho batez, Fernandok eta Isaac-ek.